Βιβλιοπαρουσίαση "Φαέθων", Πόπη Μανιφάβα- Μαντζούκη.

Πριν λίγες ημέρες παρουσιάστηκε στον Πολιτιστικό Πολυχώρο «Δ. Χατζής» η νέα ποιητική συλλογή της Πόπη Μανιφάβα – Μαντζούκη, "Φαέθων" (εκδόσεις Oasis).

Θέλουμε να ευχαριστήσουμε το Πνευματικό Κέντρο Δήμου Ιωαννιτών, για την παραχώρηση της αίθουσας, τους υπέροχους μουσικούς και αγαπημένους φίλους Αναστάση Γεωργία και Καραγιάννη Ελευθέριο, την εξαιρετική Κική Σαραντέα, τον Κυριάκο Μαντζιάρα του Καλλιτεχνικού σωματείου "οι Αθεράπευτοι" και την Σταυρούλα Συγκούνα από τη "Σύνθεση", που με πολύ κέφι ετοιμάσαμε αυτή την παρουσίαση καθώς και τους πολλούς φίλους που μας τίμησαν με την παρουσία τους, την αγάπη τους, τη ζεστασιά τους.

Στόχος της παρουσίασης ήταν η επικοινωνία και να φύγει ο θεατής λίγο πιο ανάλαφρος, με γαλήνη και τρυφερότητα στην ψυχή του. Φαίνεται πως επετεύχθη και νιώθουμε ευτυχείς γι' αυτό.

Πόπη Μανιφάβα-Μαντζούκη και εκδόσεις Oasis

Ο Γάλλος συγγραφέας και πολιτικός Λεόν Ντοντέ έλεγε: «Οι ποιητές είναι άνθρωποι που έχουν διατηρήσει τα μάτια τους παιδικά. Το παιδί δεν φοβάται να ονειρευτεί, να φανταστεί, να πειραματιστεί».

Κατ’ αυτόν τον τρόπο, και η Πόπη Μανιφάβα-Μαντζούκη, μέσα από την ποιητική της συλλογή Φαέθων, με έναν λιτό, άμεσο ποιητικό τρόπο γραφής, επαναφέρει την αθωότητα τούτη ενώπιον μας για να θυμηθούμε την προέλευσή μας και να απεγκλωβιστούμε από το πρόσκαιρο, το παροδικό. Ο αναγνώστης αβίαστα θα διακρίνει πως η χαμένη αθωότητα σε καμία περίπτωση δεν εμφανίζεται σαν εγκλωβισμένο από θάμπος παρελθόν που χάθηκε, ούτε σαν επαναφορά μια μάταιης παιδικότητας για μια ασυννέφιαστη πορεία ενηλικίωσης και συνέχεια στη ζωή. Τουναντίον. Η νοσταλγική αθωότητα των ποιημάτων διαπλέκεται σε ερωταποκρίσεις με το τώρα, το σήμερα και πάντα σε σχέση με τον στόχο της δημιουργού να τη διεγείρει, να την αναδιπλώσει, να τη μεταμορφώσει σε μια προσπάθεια να αφουγκραστεί τον αναμεταδότη της ζωής, του μετρονόμου, της στιγμής του παρόντος αλλά και του μέλλοντος.

Ζώντας σε έναν τέλειο τεχνοκρατικά πολιτισμό, εξόριστοι από τη γλώσσα, αποστασιοποιημένοι, ζώντας σε μια εποχή που οι ανθρώπινοι άξονες υπονομεύονται, η Μανιφάβα, μέσα από μια παλέτα συναισθημάτων, συναρμολογεί τα προσωπικά της ερεθίσματα, ρίχνοντας άπλετο φως στη μνήμη και τα πολλαπλά της στρώματα. Τα ποιήματα, κείμενα βαθιάς ανθρωπινότητας καταγράφονται και παρουσιάζονται στον αναγνώστη σε μορφή ρεαλιστικών εμπειριών και χρωματικής διάθεσης, προκαλώντας μια απρόσμενη αίσθηση οικειότητας. Η δημιουργός άγρυπνη, μέρα και νύχτα βλέπει, παρατηρεί. Συνθέτει εικόνες, συλλέγει ήχους και λέξεις που τριγυρίζουν, μυρωδιές που πλανώνται. Πρόκειται για μια ποιητική συλλογή βαθιά ανθρωποκεντρική, περιτριγυρισμένη από φωνές  που περπατούν, γελούν, ερωτεύονται, δακρύζουν και σιωπούν.  Η Μανιφάβα αποκρυπτογραφεί τους μακρινούς ήχους των ανθρώπων, μαντεύει τα λόγια τους, τις ξεχασμένες μνήμες τους και αφήνει την πόρτα στον αναγνώστη ανοιχτή, χωρίς να χρειάζονται περαιτέρω γνώσεις, εξηγήσεις και διευκρινήσεις. 

Ο George Steiner για όλα αυτά τα ποιήματα, πιθανόν να έλεγε πως είναι «μια κραυγή εξοργισμένης ανθρωπιάς».

Η γλώσσα των ποιημάτων είναι λιτή. Η Μανιφάβα δεν φωνάζει, δεν φλυαρεί. Ο λόγος εμφανίζεται γυμνός, χωρίς τίποτα το περιττό, λιτός, αθώος, χαμηλόφωνος. Η απλότητα αυτή χαρίζει στον στίχο μια ιδιαίτερη δύναμη που δεν χρειάζεται μακιγιάζ για να μας παρασύρει. Η Μανιφάβα δεν γράφει έμμετρα, χρησιμοποιεί ένα λεξιλόγιο που δεν είναι ποιητικό αλλά παράγει ποίηση. Με χρωματική παλέτα και άμεσο ρεαλισμό, μένει πιστή στη σύντομη φόρμα των ποιημάτων και σε ολιγοσύλλαβους στίχους αποφεύγοντας το φορτίο των επιθέτων τα οποία χρησιμοποιεί με φειδώ, μετατοπίζοντας το κέντρο βάρους σε ρήματα και ουσιαστικά, πυκνώνοντας έτσι τη φόρτιση των στίχων. Εικονοποιητική  γραφή, απογυμνωμένη. Οι άμεσες εικόνες της ζωής διαδέχονται ορμητικά η μια μετά την άλλη, με μικρές φράσεις, ερωτηματικές, σαν αγωνία μπροστά σε αυτό το ελάχιστο που γίνεται πολύτιμο, σημαντικό. Αλλού, οι στίχοι  μας χρήζουν συνοδοιπόρους στην τραγική έκθεση ανθρώπινου πόνου και της νοσταλγίας. Μια ποίηση των κοινών μικρών πραγμάτων που παίρνουν αναπάντεχη διάσταση. Μια ποίηση χωρίς εκζήτηση, επιτήδευση, που έχει σαν μόνο στόχο την απλή επικοινωνία. Μια ποίηση που εκλύει μια συγκίνηση ατομικής και πανανθρώπινης αληθείας. Μια ποίηση που με ευγενικό πάθος πλάθει και εκφράζει εικόνες και συναισθηματικές καταστάσεις του αντικειμενικού κόσμου.

Τα στοιχεία της φύσης διάχυτα στην ποιητική συλλογή. Το τοπίο καταγράφεται ως τόπος και τρόπος ζωής. Ενσωματώνει εμπειρίες, ελπίδες, πίκρες. Ο ήλιος, τα δέντρα, το δειλινό, οι εποχές, υπηρετούν το αισθητικό και ιδεολογικό σκοπό της δημιουργού. Η Μανιφάβα, χρησιμοποιεί τούτα τα μέσα και μεταδίδει με ακρίβεια τα συναισθήματά της. Ο ήλιος ενώνει υπό την εποπτεία του τον κόσμο, χαρίζει στη ζωή γλυκύτητα. Μέσα από τους στίχους της, η Μανιφάβα προσπαθεί να κρατήσει ζωντανό αυτόν τον επίγειο κόσμο που χάνεται, προσπαθεί να αναγνωρίσει στην υποταγμένη φύση το δικαίωμα της ζωής και της ψυχής.

Εν κατακλείδι, ένας ποιητής όταν γράφει, το κάνει με ολόκληρο τον εαυτό του. Έτσι και η Πόπη Μανιφάβα-Μαντζούκη με την ποιητική της συλλογή Φαέθων, καταθέτει μια ανεξαρτησία ψυχής, μια ψυχής έντονα παλλόμενης γιατί ψάχνει για την αλήθεια, γιατί προσπαθεί να τακτοποιήσει μέσα της συναισθήματα και μνήμες, γιατί δεν εφησυχάζει έως ότου λυτρωθεί μέσα στην ποίηση. 

Κείμενο: Κική Σαραντέα

 

 

 

ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΣΤΟΝ

ΠΥΡΙΦΛΕΓΕΘΟΝΤΑ ΗΛΙΟ

Στη Νέλλη Βέζου

 

Εκεί αρμενίζει η σκέψη μας.

Πιο πέρα απ’ τις πέτρες,

πιο πέρα απ’ τα δέντρα,

πιο πέρα απ’ τα σύννεφα

και τους ανέμους,

πιο πέρα απ’ τις φουρτουνιασμένες

θάλασσες.

Εκεί θα βρεθούμε.

Θ’ αφήσουμε πίσω μας τους ίσκιους

και τα ματωμένα χέρια,

την πορεία προς το μέτωπο

και τα επτασφράγιστα χείλη.

Λευκά μαντήλια θα κυματίσουν

κάτω απ’ τον ήλιο.

Πορεία προς τον ήλιο…

Κι όσο πλησιάζεις, θα καίγεσαι.

Και δεν θα οπισθοχωρείς.

Είναι να μην είσαι ταγμένος

στον ήλιο…

Θα προχωρήσεις και θα καείς.

ΕΠΕΣΕ Η ΝΥΧΤΑ

Έπεσε η νύχτα…

Όμορφη, γαλήνια, θωπευτική.

Με χιλιάδες λόγια,

παροτρύνσεις, νουθεσίες.

Φτάνει να μπορείς

να τ’ αφουγκραστείς.

Σου ζητάει τη συμμετοχή σου

στη ζωή.

Τη συμμετοχή σου στο φως

της ημέρας…

Έπεσε η νύχτα…

Φόβος, μυστήριο, απαντοχή.

Κρυφές επιθυμίες.

Έφτασε στ’ αστέρια η φωνή μου

κι η Αφροδίτη ήρθε

στο προσκεφάλι μου·

ανάερη, εξωτική, υπερκόσμια.

Μόνιμο φως…

ΚΟΤΙΝΟΣ ΤΙΜΗΣ

Αγριελιάς στεφάνι

στα μαλλιά σου

για τις αξίες που κράτησες

στη ζωή σου.

Για τον σεβασμό

στους ανθρώπους.

Για τη συνέπεια λόγου

και πράξης.

Για την αγνότητα

της ψυχής σου.

Για το χαμόγελο που χάρισες

γύρω σου.

Για τον αγώνα σου

την ύπαρξή σου

να τιμήσεις…

ΣΥΜΠΟΣΙΟ ΧΑΡΑΣ

Είστε καλεσμένοι

σε συμπόσιο χαράς…

Ανοίξτε την ψυχή σας

κι ελάτε.

Δεν περιμένει η ζωή…

Συντελεστές:

Ποίηση: Πόπη Μανιφάβα - Μαντζούκη

Πρόλογος: Κική Σαραντέα, Διεθνολόγος, Π.Μ.Σ. Δημιουργική Γραφή
Ποιήματα διάβασαν: Κυριάκος Μαντζιάρας, Σταυρούλα Συγκούνα
Ενορχήστρωση-πνευστά: Ελευθέριος Καραγιάννης
Πιάνο: Γεωργία Αναστάση

Φωτογραφίες - Βίντεο: DVART - Χάρης Καλαμπόκης

 

Social Media

 

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

 

Newsletters

Zircon - This is a contributing Drupal Theme
Design by WeebPal.