Βυζαντινή Τέχνη Η «αβασίλευτη» δόξα του Βυζαντινού Ελληνισμού / ΤΟΜΟΣ B΄ Μεταβυζαντινή Περίοδος

Η αίσθηση του ωραίου και η καλλιέργεια των τεχνών υπήρξαν βασικές προαιώνιες ανάγκες ζωής για τον άνθρωπο.

Το δίτομο έργο «Βυζαντινή Τέχνη» φιλοδοξεί να προσφέρει μια συνοπτική, αλλά εμπεριστατωμένη εικόνα της τέχνης στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία μέσα από τις διάφορες μορφές της και σ’ όλες τις μεγάλες περιόδους της.

Ο παρών δεύτερος τόμος περιλαμβάνει την τέχνη των μεταβυζαντινών χρόνων (15os-19ος  αι.) ενώ ο πρώτος τόμος περιλαμβάνει την τέχνη της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας (330-1453).

Πραγματική διάθεση του συγγραφέα είναι να κατανοήσουμε πώς ξεκίνησε αυτό το θαύμα της βυζαντινής τέχνης, πώς αντιμετώπισε τις νέες προκλήσεις, πώς πέτυχε την καταξίωση και την ακτινοβολία της.

Έτσι, μέσα από την εμβριθή οπτική και ανάλυση του Χρίστου Σπ. Σολδάτου διαπιστώνουμε ότι η βυζαντινή τέχνη κάλυπτε όλη την πολιτιστική ζωή της Αυτοκρατορίας, στάθηκε ο κορυφαίος εκπρόσωπος της πολιτείας στην εξωτερική της πολιτική, απηχούσε το μεγαλείο και τη λαμπρότητα εντός και εκτός των ορίων του κράτους εισπράττοντας τη μεγαλύτερη δόξα της Αυτοκρατορίας, όσο διατηρούταν στη ζωή, αλλά και μετά, μέσα στο κύλισμα των αιώνων, μέχρι σήμερα.

Η βυζαντινή τέχνη ήταν το πλέον αντιπροσωπευτικό, το πιο επώνυμο, το διαρκέστερο, το πλέον αιώνιο επίτευγμα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Ήταν μαζί έργο ελληνικό και χριστιανικό που αναπτύχθηκε και γιγαντώθηκε μέσα στο αιώνια κινούμενο φως της ελληνικής Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, μέσα από την πάγια επαναλαμβανόμενη ενδιάθετη καλλιτεχνική αδυναμία των Ελλήνων από την αυγή της ιστορικής πορείας του κόσμου.

Η Βυζαντινή Τέχνη ήταν και είναι καθαρά η «αβασίλευτη» δόξα του Βυζαντίου.